به خود اهميت ندادن و خود را بيش از حد جدي نگرفتن، كمك مي‌كند تا بيهوده‌گي نقش هر كس در عالم، بشريت و كل كتابت را بتوان تاب آورد. خود را كاملا جدي گرفتن، با واقعيت هم‌خوان نيست، و ميل ناخوشايند و ناممكن به انهدام اين عالم پوچ را در ما برمي‌انگيزد. پوچ دست‌كم براي انسان ـ حتي با ابداع هميشگي مسكن‌هاي موقتي‌اش. اما در عين حال، خود را هرگز جدي نگرفتن نيز ما را با خطر فرو گذاشتن همه چيز يا فرو گذاشتن خويش روبه‌رو مي‌كند. در اين صورت، نوشتن يا شعر هم بي‌معني خواهد شد. شايد كليد براي گشودن اين مشكل در امكان جدي نگرفتن عالم باشد (كه شامل آدم نيز مي‌شود).