گفت:«پس يعني عقلت مي‌رسه ديگه، نه؟» به او نگاه كردم ولي حرفي نزدم. ادامه داد:«حالا كه عقلت مي‌رسه بگو ببينم، خودت قضاوت كن، با توجه به اخلاق من و سفارش‌هايي كه به تو كردم و رفتم، و اينكه توي محل همه من، تو و خونواده‌ي ما رو مي‌شناسن، اين كار درستيه كه با پسري كه در اين شرايط سنيه راه بيفتي بري خريد؟ خيال مي‌كني خيلي كارت واجب و حياتي بود و بايد حتمي انجامش مي‌دادي؟ يا اينكه نگه داشتن اون پسر تو خونه‌اي كه يه دختر نوجوون توشه، اونم اين مدت طولاني، كار عاقلانه‌ايه؟»