پس، شب اول بر ماسه‌ها، هزارها فرسنگ دور از آب و آبادي خوابيدم. تك افتاده‌تر از كشتي شكسته‌اي بر كلكي در اقيانوس بودم. حالا تصور كنيد صداي صرفه و ضعيفي كه با دميدن آفتاب بيدارم كرد تا چه اندازه دور از انتظار بود. صدا گفت: بي‌زحمت... برايم گوسفندي نقاشي كن! ببخشيد؟ برايم گوسفندي نقاشي كن... انگار كه صاعقه به من زده باشد بر پا جستم. چشم‌هايم را ماليدم و درست نگاه كردم. آدمك نازي را ديدم سراپا غريب و عجيب كه جدي براندازم مي‌كرد.