اين نكته كه اصولا سلامت روان كودكان، به‌طور عمده نتيجه پرورش آنهاست، فرضي طبيعي و بخشي از فرهنگ عامه به‌شمار مي‌آيد. در حال حاضر برآوردهاي همه‌گير شناختي نيز مويد اين نكته هستند كه خانواده نابهنجار علت اصلي ايجاد مشكلات رفتاري و هيجاني انسان است. با اين همه كودكاني را مي‌بينيم كه با وجود داشتن خانواد‌هاي عالي، در كنار آمدن با زندگي و الزامات زندگي روزمره ناتوان هستند. حال سوال اين است كه آيا ويژگي‌هاي خانوادگي معيني را مي‌توان يافت كه نابهنجارسازي دوره كودكي را پيش‌بيني كند؟ و آيا خانواده‌درماني مي‌تواند اين ويژگي‌ها را اصلاح كند يا تغيير دهد؟