اصلا مهم نيست چي صدام بزني. مهم نيست اسمم را بداني. مهم است؟ نيست ديگر. همين قدر كه (تو) خطابم كني كافي است. فقط بگو (تو.) باشد؟ آخر غير از من و تو كه كسي اين‌جا نيست. وقتي كه حرف بزني، لابد منظورت من هستم ديگر. البته شايد بخواهي با خودت حرف بزني، اما باز هم مهم نيست. مهم اين است كه من صدايت را بشنوم. البته به شرطي قول بدهي حرف‌هات را توي دلت نزني. آخر من كه علم غيب ندارم. به قد و قواره‌ام نرو. من هم يك موجود خاكي بيچاره هستم، درست مثل تو. حالا گيرم كمي شكل و شمايل‌مان به هم نيايد. مهم نيست كه. اين همه آدم در دنيا هستند كه هيچ‌كدام شكل و شمايل‌شان به هم نمي‌آيد. من و تو كه جاي خود داريم.