دنياي پيرامونم از زندگي تهي مي‌نمود. زمين وسيع و گسترده گل‌آلود و تپه‌ها و پشته‌هاي شهر كه از خرابي خانه‌ها به وجود آمده بود و آن‌قدر دور از دسترس مي‌نمود، حالا با سرعت تصورناپذيري نزديك مي‌شد. پشت سرم شب فرا مي‌رسيد. همه جا سياهي شب در پي من بود. گويي هر جا قدم مي‌گذاشتم ظلمت و تباهي هم فرود مي‌آمد، اين را با چشم نمي‌ديدم اما با تمام وجودم احساس مي‌كردم ... به سختي به راهم ادامه مي‌دادم. سايه سر به سرم مي‌گذاشت، آزارم مي‌داد و بعد با فشاري ملايم اما مقاومت ناپذير به جلو هلم مي‌داد.