هنر به معني كهن لفظ، چنان جامع است كه هگل دين عصر ميتولوژوي را دين ابداعي و هنري مي‌نامد. در اين جهان، بشر در ساخت خيال سكني گزيده بود، و به وصف عرشيان ـ با زبان اشاره ـ تعلق خاطر داشت. بنابراين هنر سنتي مشرق‌زمين، ديگر صرف محاكات زيبايي محسوسات نبود، بلكه ابداع معاني و گنج‌هاي عرشي و تقرب به مبدا قدسي تلقي مي‌شد. در حقيقت با تعريف افلاطوني ـ ارسطويي هنر، ساخت ابداعي حيات آدمي از مقام عرشي خود‌ تنزل، و به زمين تعلق پيدا مي‌كند. هنر براي هنر و صرف بيان زيبايي اين جهاني، بي‌آنكه آدمي به روح و باطن غيبي عالم محسوس و انتقال يابد، غايت نظرگاه يوناني هنر است.